2012-09-12

Oratura

W tekstach poświęconych literaturom i językom afrykańskim często możemy natknąć się na tajemnicze słowo: oratura. Bez niego nie sposób omówić kultury słowa w Afryce, czy to na Wschodzie, czy Zachodzie tego kontynentu. Oratura to nic innego, jak literatura przekazywana ustnie. W Afryce literatura istnieje od setek, a może nawet tysięcy lat – problem w tym, że nikt nie miał potrzeby utrwalania jej za pomocą pisma. Dopiero przybycie Arabów i Europejczyków przyniosło ze sobą alfabety – arabski i łaciński, które to rozpoczęły erę literatury pisanej. Ale jak coś mogło istnieć przez długie lata, skoro nie zostało spisane?

Mogło, ponieważ historie, pieśni i bajki przekazywane były w prawie niezmienionej formie z pokolenia na pokolenie. W każdej społeczności był ekspert od opowiadania legend i opowieści, który poświęcił wiele lat na zapamiętanie wszystkich szczegółów i naukę prawidłowego intonowania i recytowania historii. W języku suahili taka osoba nazywa się Mtambaji. Dba ona o to, by najmłodsi poznali legendarne dzieje swojego ludu, tradycyjne pieśni i alegoryczne opowiastki, w których to zapisane są podstawy i zasady dobrego życia i prawdy o świecie. Bycie narratorem wiąże się z dużą odpowiedzialnością, ale jednocześnie wielkim szacunkiem ze strony społeczności. Mtambaji musi ćwiczyć wiele lat, żeby język, którego używa był wystarczająco płynny, gesty obrazowe, a głos oddawał wszystkie zwroty akcji odpowiednią intonacją i głośnością. Musi też dostosować opowieść do publiczności i aktualnych wydarzeń oraz umieć zaczarować słuchaczy tajemniczymi rymowankami, piosenkami, morałem płynącym z opowieści... Dlatego nie każdy może być prawdziwym „opowiadaczem bajek”.

A oto najważniejsze cechy literatury ustnej, charakterystycznej dla kultur afrykańskich :

jest przekazywana przy pomocy języka mówionego,

efekt, jaki wywołuje jest zależny od konkretnych umiejętności i cech osoby opowiadającej,

mogą mieć na nią wpływ czynniki środowiskowe i emocjonalne,

należy do danej społeczności,

może zmieniać się z pokolenia na pokolenie, ponieważ zależy w dużym stopniu od pamięci ludzi ją przekazujących,

przekazuje specyficzną wiedzę, uczy konkretnych rzeczy.

Afrykańska oratura spełnia też rozmaite funkcje: opowieści mogą służyć czystej rozrywce, ale często mają też funkcję edukacyjną – radzą, pokazują zachowania porządane w społeczności, uczą o otaczającym ludzi środowisku. Ważne jest również to, że wspólne słuchanie tradycyjnych przekazów integruje społeczność – utrwala wartości kulturowe, tworzy więź między odbiorcami, a także, co szczególnie ważne w przypadku rodzimych języków afrykańskich, rozwija znajomość literackiego języka, którego nie używa się przecież na co dzień. Literatura ustna jest też sposobem na zabicie czasu – godziny spędzone na słuchaniu magicznych opowieści płyną przecież o wiele szybciej...

 

Literaturę ustną badacze dzielą na kilka gatunków. Najważniejsze z nich to: przysłowia, zagadki, piosenki, bajki i legendy. Poniżej znajdziecie ich krótkie charakterystyki i przykłady:

Przysłowia (Methali)

Jak w każdym chyba języku świata, w suahili ważną rolę pełnią przysłowia, czyli methali. Są to krótkie, zwykle jednozdaniowe wypowiedzi, zawsze występujące w jednej, utartej formie. Niosą ze sobą najprostsze i najważniejsze prawdy o świecie i ludziach. Przysłowia często są związane z dłuższymi opowieściami, pełniąc rolę ich morału lub podsumowania.

Rola przysłów jest istotna z wielu powodów: ostrzegają one ludzi przed niebezpieczeństwem i nieodpowiednimi zachowaniami, nauczają o wielu rzeczach, są używane przez pisarzy i mówców, by przybliżyć poruszane przez nich problemy społeczności, udzielają porad, a przede wszystkim wiążą ze sobą lokalną społeczność – wiele z nich podkreśla ważność jedności, zgody  i solidarności.  

Przysłowia są obecne w codziennym życiu mieszkańców Kenii i Tanzanii. Napisy na murach, samochodach, autobusach, a przede wszystkim ozdobnych chustach – kangach, na bieżąco przypominają wszystkim o mądrości poprzednich pokoleń.

 

Zagadki (Vitendawili)

Kolejną krótką formą literacką są tradycyjne zagadki. Nie dość, że pobudzają one do myślenia, to pełnia też funkcję socjalizującą. Podczas fascynujących pojedynków na słowne łamigłówki zawiązują się przyjaźnie na całe lata!

Na zapytanie „Kitendawili?” („Zagadkę?”), odpowiadamy zwykle „Tega!” („Pewnie!”) i czekamy na intelektualne wyzwanie. Oto dwie z popularnych zagadek:

Sisi ndugu wawili. Tunaishi tukikabiliana lakini hatuonani hata kidogo. // Jesteśmy dwoma braćmi. Mieszkamy po przeciwnej stronie drogi, ale nigdy się nie spotykamy.

Macho // Oczy.

Nina watoto wangu wanne, akiondoka moja, watatu wanaumwa. // Mam czworo dzieci, kiedy jedno odejdzie, reszta jest chora.

Miguu minne ya kitanda. // Cztery nogi łóżka

Łatwo wyobrazić sobie, jak ciężko jest wydedukować prawidłową odpowiedź!

 

Piosenki (Nyimbo)

Suahilijskie piosenki są śpiewane przy akompaniamencie instrumentów, na przykład bębnów. Mogą być wykonywane przez jedną, albo wiele osób – czasem każda z nich ma do wyśpiewania swoją własną rolę. Używa się też w nich charakterystycznego, poetyckiego języka, ważną rolę pełni właściwa intonacja i akcent. Piosenki podzielone są na zwrotki – beti i wersy – mishororo. Wiele z nich posiada refren, lub pojedynczy wers, który jest wielokrotnie powtarzany.

Piosenki możemy podzielić przede wszystkim ze względu na okoliczności, w jakich są śpiewane. Mamy więc piosenki ślubne, w których gratuluje się Młodej Parze i życzy jej szczęścia i takie, śpiewane podczas rytuału inicjacji. Mamy rytmiczne hodiya, które śpiewane podczas ciężkiej pracy mają ją uprzyjemnić i oddalić zmęczenie i dodające otuchy marynarzom kimai, niosące się na statkach. Wykonywane na pogrzebach nyimbo za huzuni wyrażają współczucie i dają żałobnikom nadzieję. Są też oczywiście piosenki o tematyce religijnej, politycznej, czy miłosnej – te ostatnie często śpiewane w duecie.

 

Bajki (Hadithi)

Najpopularniejszą chyba formą literatury ustnej, są tradycyjne bajki – hadithi. Często ich bohaterami są zwierzęta, które bardzo przypominają ludzi – potrafią mówić i każde z nich ma jakieś charakterystyczne cechy.  I tak, najbardziej znany jest zając, który niezbyt lubi się męczyć i za pomocą swojej przebiegłości wykorzystuje inne zwierzęta, by osiągnąć swój cel. Jest bardzo sprytny, każdego potrafi wyprowadzić w pole. Lew, król zwierząt jest przedstawiany jako szanowany i silny przywódca, budzący strach. Hieny są chciwe, leniwe i niezbyt rozgarnięte. Małpy kojarzone są z mądrością i często występują w roli sprawiedliwego sędziego. Węże są zręczne i sprytne, żółwie ciche i mądre, zawsze zwyciężają przy pomocy swojej cierpliwości i uporu. Słonie natomiast to głośne pyszałki przechwalające się swoją wiedzą i umiejętnościami, które niekoniecznie  naprawdę posiadają. Podobnie jak w bajkach europejskich, zwierzęta reprezentujące różne typy ludzi wchodzą ze sobą w interakcje i są bohaterami często zabawnych, a zawsze pouczających historii.

Innym ciekawym rodzajem bajki, jest Ngano ya Mtanziko, czyli „opowieść o dylemacie”. Jej bohaterowie stają przed jakimś trudnym wyborem, na przykład mogą uratować tylko jedną osobę – żoną lub matkę. Każde rozwiązanie ma swoje wady i zalety i zadaniem bohatera jest wybrnąć z tej sytuacji. Opowieści tego typu mają nauczyć słuchaczy rozwiązywania problemów – gdyż to oni decydują, co ostatecznie wybiera bohater. Dyskutując między sobą i analizując różne scenariusze, odbiorcy takiej  bajki dochodzą do porozumienia, którą wersję historii wybierają, po czym mogą wysłuchać zakończenia historii.                                                                                                                                      

Legendy

Legendy od bajek różnią się tym, że przedstawiają mityczne początki ludów i historie poszczególnych miejsc. Ich bohaterów, czy wydarzenia w nich przedstawione, często można mniej lub bardziej dokładnie umiejscowić w historii. Tak jest na przykład z Liongo – mitycznym bohaterem, którego postać pojawia się w wielu opowieściach, poematach i pieśniach. Liongo, władca wyspy Pate jest przedstawiany jako rosły, silny i odważny wojownik. Zabicie go jest niemal niemożliwe, gdyż świetnie strzela z łuku i włada mieczem. Gdy zostaje pojmany przez konkurującego z nim o władzę brata, skuty kajdanami, śpiewa. Wyśpiewuje sekretne wiadomości dla swojej matki, o takiej mocy, że nikt, kto je słyszy nie może powstrzymać się od tańca. Korzystając z powstałego zamieszania władca ucieka z aresztu. Opowieść ta, stanowić ma genezę wschodnioafrykańskiego tańca gungu.

Liongo jest bohaterem wielu tego typu opowieści, jego postać kojarzy się ze światem fikcji. Historycy jednak są zdania, że mógł on istnieć naprawdę. Prawdopodobnie żył pomiędzy IX a XIII wiekiem na północy wybrzeża Suahili i być może sam jest autorem niesamowitych legend i opowieści...

 

Literatura ustna w suahili to nie tylko przysłowia, piosenki, bajki, legendy, czy zagadki. To niezmiernie ważny element tradycyjnej kultury mieszkańców wschodniej Afryki, co najważniejsze – ciągle żywy. Warto orientować się w charakterystycznych dla niej gatunkach i bohaterach, bo wiele z nich jest obecne we współczesnej kulturze popularnej Kenii i Tanzanii. A lepsze zrozumienie wschodnioafrykańskiej kultury i tradycji, to dobry początek ciekawej pasji i wielu nowych przyjaźni!

 

 

Gdzie znaleźć więcej przykładów tekstów:

http://www.mwambao.com/methali.htm – suahilijskie przysłowia z tłumaczeniami na angielski

http://www.mwambao.com/riddles.htm  – lista suahilijskich zagadek

http://www.kiswahili.net/3-reference-works/proverbs-and-riddles/proverbs-and-riddles-east-african.html  – zagadki i przysłowia przetłumaczone na angielski

http://hadithihadithi.podomatic.com  – podcast z nagraniami bajek

http://african.lss.wisc.edu/all/swahili/hadithi.htm  – nagrania audio kilku bajek w suahili